به گزارش آوای شرجی نیوز؛ روستای احمدآباد مونو از توابع بخش گوهران شهرستان بشاگرد، با وجود گذشت دو دهه از تشکیل آن، همچنان از ابتدایی‌ترین زیرساخت‌های ارتباطی محروم مانده است؛ روستایی با ۳۰ خانوار و جمعیتی حدود ۲۰۰ نفر که نه دکل تلویزیونی دارد، نه آنتن تلفن همراه و نه زیرساخت های حداقلی برای یک زندگی عادی.
در شرایطی که رسانه و فناوری به بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی روزمره مردم تبدیل شده، اهالی احمدآباد مونو برای انجام یک تماس ضروری یا دریافت کوچکترین پیام، ناچارند مسیرهای طولانی و خاکی را طی کنند؛ مسئله‌ای که سال‌هاست زندگی اجتماعی، آموزشی و حتی امنیتی آنان را تحت تأثیر قرار داده است. نبود دکل تلویزیونی نیز موجب شده مردم این روستا از بخش مهمی از اخبار و تحولات پیرامون خود بی‌اطلاع بمانند.
این روستا که از سال ۱۳۸۵ شکل گرفته، علاوه بر محرومیت شدید ارتباطی، فاقد شورای اسلامی و دهیاری است و اداره امور آن صرفاً از طریق پیگیری‌های یک معتمد محلی انجام می‌شود؛ موضوعی که روند مطالبه‌گری و رسیدگی به نیازهای اساسی مردم را با دشواری جدی مواجه کرده است.
اهالی احمدآباد مونو می‌گویند: «ما در سکوت خبری زندگی می‌کنیم؛ نه صدایمان به جایی می‌رسد، نه کسی از مشکلاتمان آگاه است.» این جملات بیانگر عمق محرومیتی طولانی‌مدت و نوعی فراموش‌شدگی ناخواسته است.
امروز، این روستا بیش از هر زمان دیگری نیازمند توجه مسئولان است؛ توجهی که شاید بتواند سکوت سنگین احمدآباد مونو را بشکند و آغازی برای بهبود شرایط زندگی مردم آن باشد. یادآوری سخن تاریخی حضرت امام خمینی(ره) که فرمود: «یک موی کوخ‌نشینان بر همه کاخ‌نشینان ترجیح دارد» این پرسش را پیش روی ما قرار می‌دهد که آیا مسئولان، امروز نیز به این باور وفادار مانده‌اند و برای رفع محرومیت این مردم گامی برمی‌دارند؟
پایان خبر/
