به گزارش آوای شرجی نیوز- به قلم محمد کمالی باغستانی؛ این حرکت، ریشه‌های خود را در نگرش ژرف و توسعه‌محور استاندار هرمزگان، محمد آشوری تازیانی، جستجو می‌کند. گویی این انتصاب، مطلع عصری نوین است که در آن، سرمایه انسانی بومی نه یک انتخاب ثانویه، بلکه ستون فقرات و شریان اصلی توسعه‌ی این دیار قلمداد می‌شود.
محمد آشوری: معماری توسعه بر پایه ظرفیت‌های بومی
محمد آشوری تازیانی، از نخستین گام‌های حضور در مسند مسئولیت، سودای فراتر رفتن از مدیریت‌های روزمره را در سر داشته است. او نیک می‌داند که پیشرفت هرمزگان، نه در اتکا به نسخه‌های از پیش نوشته، که در تکیه بر ظرفیت‌های درونی و اعتماد به جوانان و متخصصان بومی متبلور می‌شود. این انتصاب، در واقع، مانیفست همین نگاه است؛ نگاهی که در آن، سابقه‌ی دیرین و شایستگی افراد بومی و اصیل هرمزگان، بر هر ملاحظه‌ی دیگری مرجح است. رویکرد استاندار در این مسیر، به وضوح بر سه محور اساسی استوار است:
پرورش و به‌کارگیری مدیران بومی: سپردن سکان مدیریت‌های حساس و کلیدی به فرزندان همین خاک و بوم، نه یک امتیاز، که یک استراتژی هوشمندانه است.
تقویت جایگاه هرمزگان در اقتصاد ملی: ارتقاء سهم استان در صنایع راهبردی و اقتصاد کلان کشور، از اهداف بلندمدت این رویکرد است.
ایجاد فرصت‌های شغلی پایدار: این مهم، زمینه‌ساز جذب نخبگان و متخصصان هرمزگانی و ممانعت از کوچ سرمایه‌های انسانی خواهد بود.
این رویکرد، پاسخی درخور به مطالباتی است که سال‌ها از سوی مردم هرمزگان مطرح می‌شد؛ مطالباتی که امروز جامه عمل پوشیده است.
همگرایی مدیریتی: کلید توسعه‌ی پایدار
انتصابات اخیر، از جمله حضور دکتر محمد صادقی و مهندس اسحاق جعفری، به عنوان دو چهره نخبه هرمزگانی در هیأت مدیره شرکت پالایش نفت بندرعباس، و همچنین قرار گرفتن مهندس وحید قانعی‌فرد در رأس هرم مدیریتی شرکت نفت ستاره خلیج فارس به عنوان مدیرعامل، بیش از هر چیز، ثمره همگرایی بی‌نظیر میان سطوح عالی مدیریتی استان است. زمانی که استاندار توسعه‌گرا، نمایندگان مردم در مجلس و مدیران صنایع بزرگ، در یک مسیر همسو و با هدف واحدی گام برمی‌دارند، نتیجه‌ای جز توسعه‌ای پایدار و همه جانبه قابل تصور نیست. این هم‌افزایی، نه تنها بسترساز رشد اقتصادی است، بلکه به صورت چشمگیری، اعتماد عمومی را تقویت و پیام امید را در رگ‌های جامعه جاری می‌سازد.
هرمزگان: الگویی برای بومی‌گرایی مدیریتی در مقیاس ملی
امروز، جوانان هرمزگانی با نظاره‌ی این انتصابات، این زمزمه را با خود تکرار می‌کنند: “راه برای ما گشوده است.” این امید، بی‌تردید، موتور محرکه آینده استان خواهد بود. اگر این مسیر با همین صلابت و قاطعیت ادامه یابد، هرمزگان می‌تواند به عنوان یک الگوی ملی برای سایر استان‌های کشور مطرح شود. الگویی که به وضوح نشان می‌دهد، توسعه واقعی و پایدار، زمانی محقق می‌شود که به جای اتکا به مدیران غیربومی، به دانش، تعهد و توانمندی فرزندان بومی خود اعتماد کنیم. این نگاه، صرفاً یک تاکتیک مدیریتی نیست، بلکه یک استراتژی بلندمدت است که افقی روشن را برای هرمزگان ترسیم می‌کند؛ آینده‌ای که در آن، سرمایه انسانی بومی، ارزشمندترین دارایی استان قلمداد خواهد شد.
پایان /
